11فروردین 1396

 موندم از کجا شروع کنم ...

نمیدونم چرا از عصری دلم گرفته...

نه میتونم به کسی بگم...

نه میتونم خودم حال خودمو خوب کنم...

خواستم یه دلنوشته بذارم رو عکس پرو فایلم گفتم الان همه میان میگن چی شده...تا ببین یه دلنوشته گذاشتم ربطش میدن به عشق و عاشقی...پس بیخیالش شدم....

خواستم یه پست بذارم  تو پیجم اونجا هم همه اشناها ادرس اینستامو دارن میشه مث قبلی....

یعنی گاه گاهی میذارما ولی الان واقعا حس پاسخگویی ندارم چون واقعا خودمم نمیدونم چی شده و چمه چه برسه به بقیه بخوام توضیح بدم.

اینکه یهو یادم افتاد یه کلبه دنجی دارم که فقط خودمم...خوده خودم...بیام بنویسم درد دل کنم راحت بشم...

خیلی برنامه ها تو فکرمه...و وقتی بهشون فکر میکنم یه ذره ترس میاد سراغم و کلی اعتماد بنفس و قدرت...ترس از اینکه وامها به موقع جور میشه یا نه باز پرداختشونو به مشکل بر نخوریم .و اعتماد بنفس به خاطر اینکه نتیجه پنج سال کار ککردنمومی بینم برا خودم اسم و رسمی میسازم و وقتی با هجوم کنایه رو برو میشم سینه سپر میکنم و با قدرت میگم  کیم و چیکارا کردم...

به خودم افتخار میکنم با تمام محدودیت هایی که داشتم الان دو جا رو داریم اداره میکنیم و خدا هم لطفشو شامل حال ما کرده و کارامون رو قلتک افتاده.

وقتی به این قسمت قضیه نگاه میکنم میگم بیخیال ترس برو جلو تو میتونی.....

الان که به اینجا رسیدم 25سالمه و کارمو وقتی شروع کردم شش ماه بدون حقوق کار کردم و حقوقم شد پنجاه هزار تومن  و با اون حقوق اکثر شهریه های کلاسام رو خودم پرداخت کردم.و الان رسیده به ماهی دو میلیون....هر چند به خاطر کارمون قبلا وام برداشتیم و اجاره دو جا چیز زیادی برامون نمیمونه ولی من عادت کردم صبر کنم و نتیجه شو ببینم....امسال به لطف خدا ککارامونخوب پیش بره یکی از دو جا رو میخریم.

حدودا دو سال دیگه ما از شر قسط و اجاره راحت میشیم وکادر استخدام میکنیم و باقی عمرمون راحت زندگی میکنیم.انشالله.